A crise do euro fíxose visible tras o estoupido das turbulencias nos mercados financeiros durante o verán de 2007. A crise global deixou en interdito algúns dos dogmas mantidos polos defensores do capitalismo libertario, como a eficiencia dos mercados financeiros. A diferenza do que ocorreu en EE.UU., onde houbo diversas quebras bancarias, a Unión Europea tomou medidas de recapitalización do sector bancario, estimulou a economía con medidas fiscais e con axudas a empresas e familias, e construíu un armazón institucional para mellorar o marco regulador e de supervisión financeira. A crise bancaria e financeira foi seguida, como de costume, dunha crise de débeda. Nos sucesivos cumios europeos dos anos 2010 e 2011 acelerouse a constitución de fondos e de mecanismos de rescate para financiar os países en dificultades, e evitar así o efecto contaxio. A atención política focalizouse neses fondos, encubriu a natureza política da crise e ocultou os desequilibrios dos tipos de cambio e da balanza de pagamentos na eurozona. A súa corrección require transferencias de capital a través do orzamento europeo cara aos países periféricos, desvalorizacións internas nos países periféricos e revalorizacións internas nos países centrais, e sobre todo en Alemaña. Palabras clave: Eurozona / Fondo Europeo de Estabilidade Financeira (FEEF) / Mecanismo Europeo de Estabilidade Financeira (MEEF) / Mecanismo Europeo de Estabilidade (MEDE) / Crises de débeda / Desvalorización interna / Revalorización interna